Wie krijgt de koning

Eigenlijk had ze de vorst niet meer verwacht. Toch, in 2017 gebeurde het dan toch nog onverwacht. De kroonprins werd eindelijk koning. Zijn moeder had inmiddels zo lang op de troon gezeten dat de kroonprins zelf een oude man was geworden. Barbara kon zich niet heugen dat er voor de oude koningin ooit een andere vorst was geweest. Ze hoorde bij het land, als een deurmat bij de deur. Niet omdat ze veel zei of deed, maar gewoon omdat ze er was. Voor Barbara en haar vriendinnen was dat genoeg.

In deze meimaand viert Barbara haar zeventigste verjaardag. Ze was eerst van plan dat met een koninginnenbal te vieren, maar nu de koningin als langst zittende vorst aller tijden met pensioen is gegaan, past ze de plannen aan en noemt ze haar feest het Koningsbal.

Gezien zijn al gevorderde leeftijd zal de zoon van de oude koningin nooit lang koning kunnen zijn. Hij is al bijna zo oud als Barbara zelf en zij geniet net als haar vriendinnen al enkele jaren van een rustig leven in een groene omgeving. Barbara heeft eigenlijk een beetje medelijden met hem en ze vindt hem ook wel een sukkel, maar hij is nu eenmaal de gekroonde koning. Daarom komt er een Koningsbal in haar tuin.

Ze nodigt al haar vriendinnen uit om dit met haar te vieren. Samen met haar beste vriendin Ruth maakt ze een levensechte pop van de koning en zet hem op een rotanstoel die de troon voorstelt. Hij kijkt even wezenloos als in het echt, dus de gelijkenis is treffend. Daar zit hij dan, midden in haar tuin te pronken. ‘Wie zou met hem willen trouwen’, zegt Ruth giechelend. ‘Ik ben wel weduwe, maar ik laat hem graag over aan een ander’, antwoordt Barbara.  ‘Haha, we gaan met de hele club een stoelendans houden, het spel, wie wil de hand van de koning.’ Degene die de stoel mist moet dan naast de koning op de troon gaan zitten.’ Ze lachen als jonge meiden, ze zien het allemaal voor zich.

Dan is het zover, de vijftiende mei, haar verjaardag. Barbara en haar acht vriendinnen drinken uitgebreid thee op het terras, met de koning in het midden. Dan haalt Ruth, op een teken van Barbara een stoel weg. Barbara schuift een cd in de speler en roept, ‘wie krijgt de koning’. Iedereen probeert na het wegvallen van de muziek snel een stoel te pakken. Patricia is de laatste. Ze gaat op de troon zitten en kijkt besmuikt naar haar metgezel. Ze duwt hem een beetje opzij om goed te kunnen zitten. ‘Hij is toch niet echt’, roept ze lachend. ‘Wil je hem mee naar huis dan?’, vraagt Ruth.

Nu de volgende ronde dames, een nieuwe kans! Deze keer is Wendy de laatste van het stel; nog amechtig hijgend ploft ze naast de stoffen koning neer. ‘We doen het nog een keer meiden’, zegt Ruth, ‘wie nu het laatste is mag hem mee naar huis nemen, dan heb je straks een rustige bedgenoot’, voegt ze er ondeugend aan toe’. Ruth mist nu zelf alle stoelen en valt in de armen van de nieuwe koning.

 ‘Je mag hem hebben’ roepen de dames in koor, ‘laten we een glas op hem drinken’. De glazen worden gevuld en later opnieuw gevuld. De dames van rond de zeventig gedragen zich steeds meer als pubermeiden, de stemming wordt vrolijk.

We moeten het allemaal zonder een man zien vol te houden, maar onze gebreide vorst maakt een hoop goed. Ellen drukt hem stevig tegen zich aan, terwijl ze een paar danspassen doet.

We hadden de vorst niet meer verwacht, maar nu hebben we tenminste lol. Na de sandwiches wordt hij op de voorbank van Ruth’s auto gezet, waarna zij met hem de nacht in verdwijnt. ‘Je komt straks de winter wel door’, roepen ze haar van het terras na, ‘deze vorst helpt je tegen de kou en de vorst’.

 © José van Rosmalen, 2013

Inzending voor beginzinnenwedstrijd: verhaal moest beginnen met de zin: 'eigenlijk had ze de vorst niet meer verwacht'.