Er zijn zoveel zonsondergangen

Zoveel boeken, zoveel steden

Er is zoveel verlangen

zo veel verleden

Er zijn zoveel plekken, panden

Polders, sloten, bomen

Ze gingen in je landen

Ze voeden nog je dromen

Er zijn zoveel mensen

Die je in de ogen zag

Over al die grenzen

Steeds  weer een warme lach

De kleuren, de reuk, de smaken

De prikkels van de zinnen

Die je altijd raken

Zij zitten nog van binnen

Straks resten de witte muren

het bed daar in de hoek

een van de oude buren

brengt je nog een bezoek

© José van Rosmalen, 2013