In deze bundel staan zeven verhalen, die alle te maken hebben met de drugsscene. René Stoute was zelf verslaafd aan drugs geweest en het zijn dan ook verhalen die van binnenuit geschreven zijn. Verslaafd zijn maakt mensen egoïstisch, alles draait om de onmiddellijke bevrediging, alles moet daarvoor ook wijken, tot aan vriendschap toe. De verhalen spelen zich af in Amsterdam, in Kopenhagen, in Eindhoven, in Engeland. We maken kennis met hulpverleners, met afkickcentra, met gevangenissen, met chaos en verloedering, soms ook met harde en rauwe humor. Het is geen wereld om naar te verlangen, veel mensen gaan voortijdig dood. René Stoute onderging op middelbare leeftijd een geslachtsverandering en werd toen Renate Stoute. Zij stierf in 2000, nog geen 50 jaar oud. Het laatste verhaal uit de bundel waarin de hoofdpersoon in Engeland een schijnhuwelijk sluit is het meest hilarische. Stoute kon ontegenzeggelijk goed schrijven en er zijn neem ik aan maar weinig mensen die zo van binnenuit over drugsverslaving hebben geschreven.