Cees Nooteboom, Allerzielen

Ik heb het boek Allerzielen na enige weken uitgelezen. Het is voor mij dus geen pageturner, het leest niet vlotweg. Aan de ander kant, ik wilde het ook niet terzijde leggen. Het is een pretentieus boek, over rouw en verwerking, over de last van het verleden, over cultuur en beschaving. Nooteboom strooit graag met citaten. Het is het verhaal van een reiziger, Arthur Daane, die met de filmcamera op pad gaat en observeert en vastlegt. Nooteboom wil het niet bij observeren laten, maar redeneert vooral. Het boek is daardoor niet lichtvoetig, maar een beetje donker, een kleur die bij Allerzielen en het najaar past. Bedenk de doden, maar ook de levenden. Het verhaal van een kosmopoliet die zich thuis en ontheemd kan voelen in Amsterdam, Spanje, Berlijn, Japan, plaatsen en steden die Nooteboom heeft bereisd. Er worden veel namen van straten genoemd, dat roept een zekere emotie op, je proeft de fascinatie van het erbij zijn, maar zoals gezegd, het veelvuldig citeren van allerlei filosofen en schrijvers klinkt wel erudiet, maar ik houd meer van het onopgesmukt schrijven en beschrijven, zoals bijvoorbeeld bij Willem Elsschot.