De gelukkige klas van Theo Thijssen stond centraal in de Nederland leest campagne van 2007. Dat was een uitstekende keuze, omdat Thijssen als onderwijzer en pedagoog kinderen graag kennis en liefde voor leren en lezen bij wilde brengen. Het is een roman in de vorm van een dagboek, bijgehouden door onderwijzer Staal die lesgeeft aan een Amsterdamse lagere school voor 'volkskinderen'. Meester Staal begon zijn dagboek in de roman 'Schoolland' en vervolgde dit in 'de gelukkige klas'. We lezen hoe hij omgaat met de kinderen van tien, elf jaar, met veel individuele aandacht voor elk kind. Ook gaat hij in op zijn eigen twijfels en onzekerheden, in zijn dagboek is hij zijn eerlijke zelf, die ook kritiek heeft op het keurslijf van het schoolsysteem. Je voelt zijn innerlijke motivatie om kinderen verder te brengen in hun ontwikkelingen met taal, rekenen en lezen. In die tijd hadden de kinderen een lei waar ze met krijt op schreven. Aan het eind van het boek geeft Thijssen een draai aan het verhaal. Meneer Staal blijkt allang te zijn overleden. Zijn dochter Greet is inmiddels volwassen geworden en schenkt hett boek aan vroegere collega's van haar vader, die door het lezen ervan Staal veel meer gaan waarderen. Het boek is zeer goed leesbaar, het kabbelt nergens voort, het is steeds weer spannend, ook al gaat het vaak om kleine dingen, zoals een klasseschrift of een inspecteur die langs komt. In die tijd, zo'n eeuw geleden was een kinderhand nog gauwer gevuld dan nu, een bezoek aan de dierentuin was echt een hoogtepunt voor kinderen uit arme gezinnen, die vrijwel nooit verder dan een uitstapje naar een park kwamen. De slotzin van het vroegere schoolhoofd die het dagboek in handen krijgt is mooi: 'Staal was een uitverkorene. Want hij wist toen al, wat ik nu pas begin in te zien: Er is op de wereld maar een ding werkelijk en dat is de liefde. Hij had gelijk, de rest is altijd nonsens.
De gelukkige klas is een genot om te lezen, ook na honderd jaar!

zie ook: https://www.goodreads.com/book/show/3165858-de-gelukkige-klas