De broers deelden een kamer met schamel meubilair:  twee oude stoelen en een tafel met een gloeilamp erboven. Ze hadden ooit dezelfde vrouw liefgehad, maar die was uit hun leven verdwenen. Er restten nu alleen nog vage herinneringen aan wat ooit was.

Zij vulden de tijd met op elkaar te vitten en met omzien in haat op de wereld die hen in de steek had gelaten.

Hun geheugens vormden een  gatenkaas waar soms nog even het licht in viel, maar waarin de meeste sporen vanuit de buitenwereld waren dichtgeslibd.

‘Jij hebt haar van me afgepikt, klootzak!’

‘Neen, man, ze vond mij de liefste en ook de lekkerste in bed.’

Het peertje doofde. De mannen werden schimmen in het vale maanlicht.

© José van Rosmalen, 2014

zie ook: http://120w.nl/2014/laatste-licht/

Geinspireerd op toneelstuk 'Schijn bedriegt' van Thomas Bernhardt.