Weg met de angst

Ik ben een vasthoudend type. Daar heb ik nog wel eens last van. Soms is het een goede eigenschap, maar het kan ook faliekant verkeerd uitpakken. Vasthoudendheid bedoel ik. Stalkers zijn daarvan een bekend voorbeeld. Zij achtervolgen iemand door wie zij zich afgewezen of in de steek gelaten voelen. Zover gaat het bij mij niet. Maar ik weet wel dat het juist het moeilijkste in het leven is om iets of iemand  los te laten, waarmee je je eens verbonden voelde.  Dat doet pijn.  Het doet vooral pijn als mensen niet bereid of in staat zijn tot communicatie. Waar eens liefde was, kan die liefde omslaan in haat. Haat kent geen redelijkheid, liefde trouwens ook niet. Maar haat grijpt dieper in, het maakt veel kapot, niet uiterlijk, maar diep in je ziel. Haat gedijt als mensen denken dat sommigen per definitie beter zijn dan anderen en zichzelf superieur wanen.  Haat kan ook gedijen als mensen bang zijn, bijvoorbeeld voor hun broodwinning of voor hun veiligheid. Angst is een slechte raadgever, die je kan verlammen.

Als je ooit ergens de zondebok was, kun je daar over mee praten. Je kunt dan vervallen tot depressie of tot woedeaanvallen.  Maar zich wreken op mensen die je iets hebben aangedaan, lost niets op. Uiteindelijk word je door schade en schande wijs, zei mijn moeder vroeger al. Er is maar een ding dat je het beste los kunt laten en dat is bang zijn, de angst voor dingen die hoogstwaarschijnlijk nooit zullen gebeuren.  Mensen die je ooit iets aandeden willen daar immers niet voor uitkomen, zij zullen dat altijd projecteren op degene die eens hun prooi was.  Maar toch slaat het terug op henzelf. Waar mensen elkaar niet meer aankijken en de menselijkheid uit het oog verliezen, raakt dat eerst degene die ze willen raken, later raakt het vooral henzelf. Soms voel ik wel verdriet en boosheid  over wat me ooit werd aangedaan, maar de angst is nu voorbij. Eigenlijk durf ik wel te zeggen dat ik voor niemand bang meer ben. Dat is wat ik heb gewonnen in de ‘herfst’ van mijn leven.

© José van Rosmalen 2012