Eiland van de verbeelding

Ik was de zestig al gepasseerd en ik was wel eens op Texel en Vlieland geweest, maar nog nooit op Schiermonnikoog. Dat moest er nu maar eens van komen. We namen op een dag in mei 2008 de bus vanaf Groningen naar het hoge noorden van ons land. We kwamen door een stil en ruig landschap en maakten toen de oversteek met de boot.  De bus op het eiland bracht ons in het dorp waar sinds mensenheugenis twee hotel-restaurant op elkaar uitkijken en elkaar beconcurreren.

We kozen voor een zonnig plekje op het terras van het aan de rechterzijde gelegen hotel-restaurant.  Vanaf het dorp liepen we naar het breedste strand aan de Noordzee dat ik ooit heb gezien. Bovenop de duinrand had je een adembenemend uitzicht op zee. Hier voelde je de ruimte om je heen. Je weet dat dit Nederland is, maar het is toch vooral  ook een wereld op zich. Weg van het drukke verkeer, geen trams, treinen of metro’s, alleen de eilandbewoners gebruiken er de auto. De bezoekers laten dat allemaal achter zich. Ze fietsen, lopen of rijden een stukje mee met de eilandbus. Zelf woon ik vlakbij Rotterdam en ben ik dus een kind van de Randstad. De stad ervaar ik als mijn natuurlijke biotoop, vanwege de drukte, de bedrijvigheid, de veelkleurigheid van de bevolking en de dingen die je er allemaal kunt doen. Dat alles zou ik niet willen missen. Voor  vaste eilandbewoner ben ik niet in de wieg gelegd. Maar van tijd tot tijd heb je behoefte aan een plek  waar je afstand kunt nemen van al die stadse indrukken, waar je de wind voelt blazen en je de kleine zandkorrels in je hals voelt kriebelen. De laatste tijd schrijf ik veel. Als je schrijft neem je afstand,  je schept letterlijk ruimte, in je omgeving en in je hoofd. Daarmee kun je je gedachten ordenen en soms ook je innerlijke onrust bezweren. Als je schrijft woon je op het eiland van je verbeelding. Nederland heeft in het noorden zes eilanden die tot  mijn verbeelding spreken: Texel, Vlieland,Terschelling, Ameland, Schiermonnikoog en het onbewoonde Rottumerplaat.  Ooit verbleven op Rottumerplaat ieder een week de schrijvers Godfried Bomans en Jan Wolkers. Bomans kon er niet goed tegen.  Het zou ook niks voor mij zijn,  zo zonder comfort.  Maar ik koester het eilandgevoel.

© José van Rosmalen