Jarenlang hebben veel mensen in Nederland gestreden voor meer en betere toegankelijkheid. Jarenlang is er ook gepraat over het VN-verdrag inzake de rechten van mensen met een handicap. Nederland was zo langzamerhand het laatste Europese land dat dit verdrag nog moest ratificeren. Dat leidde tot veel ongeduld en onbegrip. Waarom kon het elders wel en hier niet?

Op 21 januari 2016 stemde de Tweede Kamer dan toch eindelijk in met de ratificatie, het bekrachtigen van het verdrag. Ook stemde de Kamer in met een belangrijk amendement van PvdA- Kamerlid Otwin van Dijk. Met dit amendement wordt vastgelegd, dat toegankelijkheid de nieuwe norm wordt in Nederland.

Het is daarbij niet de bedoeling om ondernemers te pesten of op kosten te jagen, maar wel om uit te gaan van gelijke rechten om een gebouw binnen te komen of om gebruik te kunnen maken van het openbaar vervoer. Daarin valt nog een wereld te winnen. Je moet nu in Nederland nog altijd goed zoeken om een restaurant met een aangepast toilet te vinden. Vaak loop je op tegen allerlei fysieke drempels. Vaak ook zijn websites nog ontoegankelijk voor blinden en slechtzienden.

Het kan echt beter. In Amerika, Groot Brittannië en Scandinavische landen is dat al lang aangetoond. Als je daar een hapje wil eten of wil parkeren bij een winkelcentrum, dan is er aangepaste parkeerruimte en zijn er aangepaste toiletten. Dat is vooral te danken aan de wetgeving in die landen. Toegankelijkheid is daar niet vrijblijvend, maar wordt er gezien als een fundamenteel recht.

Wij zetten nu in Nederland een belangrijke stap door meer uit te gaan van het recht op toegankelijkheid. Dit zal inderdaad wat kosten met zich mee brengen voor ondernemend Nederland, maar ondernemers krijgen er veel voor terug: meer klanten en vooral ook meer tevreden klanten. Klanten die niet steeds hoeven te vragen of ze ergens terecht kunnen, maar daarop kunnen rekenen.  De toegankelijkheid moet gewoon vanzelfsprekend worden.

Natuurlijk is Nederland op 21 januari niet ineens veranderd. Het zal geleidelijk gaan en het zal zeker ook niet allemaal zonder slag of stoot gaan. Maar we mogen nu wel even stilstaan bij dit historische moment. Mee kunnen doen is geen gunst, maar een recht. Voor de Nederlandse samenleving betekent dit een uitdaging en dus ook kansen. Voor de overheid, voor de ondernemers, voor de Nederlandse burgers. Toegankelijkheid is niet ‘ links’, toegankelijkheid is niet ‘ rechts’, het is een deel van de kwaliteit van een samenleving, waar mensen fatsoenlijk met elkaar om gaan.

Er is veel waarover we in Nederland kunnen mopperen, of je nou een handicap hebt of niet. Vaak wordt er ook gemopperd op de regering of ‘ de politiek’.

Ik vind dat ook wel eens mag worden gezegd, dat door politieke besluiten er een verschil gemaakt kan worden tussen een vrijblijvende en een serieuze aanpak van toegankelijkheid. Het was de afgelopen weken nog spannend hoe die politieke keuze zou uitpakken. Uiteindelijk kozen onze volksvertegenwoordigers voor de serieuze aanpak. Het heeft lang geduurd en we zijn er nog lang niet. Maar we mogen best wel even stilstaan bij dit moment. En daarna verder aan de slag voor een voor iedereen toegankelijke samenleving.