Zilver
Ik kijk nu naar een foto van een jongen die in de zee staat tot aan zijn kruis. Het water is grijs en de lucht is grijs. Ik zie hem op zijn rug en kijk met hem naar de verte, naar de eindeloze zee. Het is het water van het leven en het water van de dood, van het licht en van de dreiging. De jongen is niet bang, hij trotseert de ruimte. Ik wil nu die jongen zijn.
Zilver
Lucht
hier adem ik
hier voel ik de wind
op mijn huid
hier komt het binnen
ademt het in mij.
Water
hier sta ik
mijn benen in de klei
overal om mij heen
het eindeloze water
grenzend aan de lucht.
Leven
hier ben ik
hier mag ik zijn
het is mij gegeven
ik sta er midden in
met alles om me heen.
Het zachte licht
de doorschijnende wolken
de lichte deining
het water
dat al het leven verbindt
in de zilvergrijze stilte.
© José van Rosmalen, 2013
te beluisteren via:
http://radiocapelle.nl/podcasts/5773-jose-van-rosmalen---gedicht-zilver/
Reactie plaatsen
Reacties
Het blijft een mooi gedicht,
het zij zo,maar je kent mij
Lees en is een mooi gedicht
Dankjewel
Fijne zondag
kom straks effe lezen,
wat lastig is,wil wel
de infectie maakt
mij zo moe !!.....
Thea ?
Prachtig geschreven Jose
wou jou nogmaals bedanken
eens zal het beter gaan
Wanneer staat er mooie bij
lief om dit te mogen ontvangen
een steuntje in de rug en hopen
dat de bacterie's eens opdonderen
Naar de verre oceanen of de zee
als je mij maar niet meer te pakken krijgt!!......
❤️