Aldous Huxley schreef begin jaren vijftig een uitgebreid essay over het gebruik van mescaline, dat een bewustzijnsverruimende werking heeft. Huxley was toen al bekend van de dystopische toekomstroman ‘Brave New World’ met een hiërarchie van ‘superieure’ en ‘inferieure’ mensen. Mescaline werd al gebruikt als een natuurlijke ‘drug’ door Mexicaanse Indianen. Huxley besloot een dosis te nemen en zijn ervaringen nauwkeurig te beschrijven. Hier was ook begeleiding bij. Ook zijn echtgenote was aanwezig. Hij vertelt wat hij ziet en voelt en hoe de wereld zich aan hem voordoet. Dat zijn voor hem nieuwe sensaties, er openen zich nieuwe deuren in zijn waarneming. De titel van het boek vormde later voor Jim Morrison de inspiratie om zijn psychedelische rockgroep ‘The Doors’ naar te vernoemen, bekend van ‘Riders om the storm’ , ‘Light my fire’ etc. Een succesvolle popgroep, maar wel met een destructieve voorman die op zijn 27e overleed. Na het beschrijven van zijn ervaringen voegt Huxley een analytisch deel aan deze beschrijving toe. Hij wijst op de gevaren van het zeker toen nog alom geaccepteerde roken en van alcohol. Hij denkt dat mensen steeds weer naar mogelijkheden zoeken om verder te reiken dan hun alledaagse werkelijkheid. Dat kan door kunst, door religie en door het gebruik van middelen. Mescaline is daarbij volgens hem tamelijk onschuldig. Het werkt niet verslavend en heeft geen gezondheidsondermijnende invloed. Hij bepleit ook het ontwikkelen van in een laboratorium gefabriceerde drug omdat dit niet ten koste gaat van het verbouwen van voedsel zoals bijvoorbeeld bij opium. Kortom, hij pleit voor verstandig omgaan met drugs. Dat Jim Morrison dat niet deed, kun je niet aan Huxley wijten. Je kunt Huxley rustig een voorloper noemen als het om zijn inzichten gaat. Simon Vinkenoog vertaalde het boek en schreef ook een nawoord voor de Nederlandse editie die pas in 1971 verscheen. Jim Morrison was toen inmiddels al overleden.