Ik kijk naar de foto, vooral naar tante Loes. De foto is gemaakt op haar 85^e verjaardag. Ze was het stralende middelpunt van het familiefeest. Voor de foto poseerden we op het strand bij Oostvoorne, vlakbij Brielle, de stad waar zij werd geboren. Nog een keer wilde ze het allemaal meemaken, een feest in Holland. Nu ruim vijftig jaar geleden emigreerde ze naar de Verenigde Staten, naar het  zonnige  Californië.  Ze praatte zoals altijd in een combinatie van Nederlands en Engels.

‘ Where heb ik de luggage now gelaten, ik look voor mijn portemonnee’. Dat mengtaaltje gebruikte ze ook in haar mails. Toen ze haar bezoek aankondigde schreef ze,  ‘voor ik de pijp uit ga I want to see you allemaal’. Ja bij ons in Los Angeles heb je bijna geen oude gebouwen, zeker niet uit de zeventiende eeuw. Daarom trekt mijn hart steeds weer naar Holland, ook al zal ik niet weggaan uit het mooie Californië.  Dit is mijn vijftiende keer dat ik heen en weer vlieg, ik heb het allemaal bijgehouden. ‘Probably dit is de laatste keer’.

Onze plaats van samenkomst was vlakbij de Brielse stadswallen. Vandaar uit zagen we de oude singel. We werden gastvrij onthaald, met koffie, thee en appelgebak. Met ons twintigen zaten we om een grote ovalen tafel. We praatten over Los Angeles, Obama, de Nederlandse politiek;  ‘hier in Nederland is alles zo dicht bij elkaar;  van de ene kant van Los Angeles naar de andere kant is 120 kilometer, zo ver als van Brielle naar Amsterdam.’ Loes genoot te midden van haar ‘darlings’. Voor de hele familie was het die dag een hoogtepunt. We aten die avond geen duur of exclusief eten, neen we aten wat Loes wilde. De Hollandse rookworst met boerenkool, dat hoort bij elkaar en dat hebben we niet in de ‘States’.

Het is nu drie jaar geleden dat de foto is gemaakt, ik zie er Loes met haar vriendelijke gezicht, iedereen lachend en vrolijk. Het is niet waarschijnlijk dat ik haar nog eens zie, daarom koester ik deze foto.

© José van Rosmalen, 2013