Acceptatie

Als je een handicap hebt, kun je vaak niet zonder hulpmiddelen, of je dat nou leuk vindt of niet. Met mijn spierziekte die de kracht in de onderarmen en onderbenen aantast (HMSN) heb ik inmiddels ervaring met diverse hulpmiddelen. Ik loop reeds lang met orthopedische schoenen. Rond mijn veertigste ging ik buiten met een stok lopen, toen ik tegen de zestig liep ging ik loopkruk gebruiken en de laatste jaren loop ik buiten met een loopfiets. Daarnaast heb ik een lage instapfiets met elektrische ondersteuning.

Het gebruik maken van een hulpmiddel en ook het overschakelen naar een ‘ zwaarder’ hulpmiddel, vraagt elke keer weer om het accepteren daarvan. Elke keer begin je met ‘ik heb het eigenlijk niet nodig, maar vooruit laat ik het maar eens proberen.’ Steeds weer moet je een zekere schroom overwinnen. Nu ik inmiddels vijf jaar van een loopfiets gebruik maak en daarmee ook als het moet letterlijk kilometers kan maken, weet ik dat dit hulpmiddel voor mij essentieel is. Je ziet ze niet zo vaak in het straatbeeld en daarom krijg ik regelmatig vragen en opmerkingen over de loopfiets.

Je blijft er meer bij in beweging dan met een scootmobiel, je kunt er behendiger mee manoeuvreren dan met een rollator, hij is bovendien licht in gewicht en past met een beetje moeite in de kofferbak van een auto. Kortom, ik kan de loopfiets niet meer missen.

Er is één ding waar ik moeite mee heb. Dat is als er gelegenheden zijn, waar het binnenkomen met de loopfiets niet vanzelfsprekend geaccepteerd wordt. Als dat gebeurt reageer ik stekelig, ik kan er eerlijk gezegd niet goed tegen.

Ik maak dit nog regelmatig mee. Van de zomer gebeurde dit in het Fries Museum in Leeuwarden, waar bij de receptie werd gezegd dat ik niet met de loopfiets het museum in mocht. In de huisregels van het museum staat dat loopfietsen niet zijn toegestaan. Je kunt er wel een rollator of rolstoel lenen. Ik weet zeker dat ik met mijn loopfiets geen objecten zal beschadigen en ik vind dat je als museum dit hulpmiddel behoort te accepteren. Als je hulpmiddel niet wordt geaccepteerd, voel je jezelf ook afgewezen, daar zit de pijn. Na enige discussie mocht ik het museum toch op mijn manier bezoeken.

Ook bij Diergaarde Blijdorp staat in de huisregels dat (loop) fietsen er niet zijn toegestaan. Onlangs bezocht ik de Diergaarde omdat er een jubileumbijeenkomst van de Rotterdamse vereniging van aangepast sporten werd gehouden. Veel gehandicapte bezoekers dus. Ik kwam aan met mijn loopfiets en bij de ingang zei een bewaker, ‘dat gaat zo maar niet’. Hij moest eerst bellen of dit wel mocht, eerst de een en vervolgens nog een ander. Ja hoor, het mocht uiteindelijk. Het loopt dus elke keer met een sisser af, maar je zou willen dat het direct vanzelfsprekend is.

In de tram in Rotterdam heb ik ook enkele keren meegemaakt, dat het ding van een wagenbegeleider eigenlijk niet mee mocht. Maar het Rotterdamse vervoerbedrijf heeft toegankelijkheid hoog in het vaandel staan en ik merk dat de houding van de medewerkers positiever is geworden.

Het ziet er naar uit dat Nederland eindelijk het VN-verdrag over de behandeling van mensen met een beperking gaat ratificeren. Toegankelijkheid is een belangrijk aspect van dit verdrag. Met een handtekening verander je niet direct het gedrag van mensen en van organisaties, maar ik hoop wel dat we toegroeien naar het meer vanzelfsprekend accepteren van de noodzakelijke hulpmiddelen van mensen met een beperking. Dus geen huisregels opstellen die bepaalde hulpmiddelen uitsluiten. Ga liever te rade bij mensen met een handicap en laat hen aangeven welke hulp of hulpmiddelen ze nodig hebben. Acceptatie brengt hen en de samenleving meer geluk en wijsheid!

c. José van Rosmalen, 2015