De Amsterdamse dominee schreef voor Hervormd Nederland columns over zijn ervaringen als dominee in de Amsterdamse Westerkerk, aan de rand van de Jordaan. Hij kende ook de zwagers Johny Jordaan en Willy Alberti, de muzikale Jordanezen. Het gaat hem niet primair om geloofsverkondiging maar vooral om te luisteren naar de zorgen van mensen. Bij het werk van een dominee hoort ook stervensbegeleiding, het omgaan met je naderende dood of die van een familielid.

‘Niet lang daarna is hij doodgegaan.
Nee, dat zeg ik verkeerd.
Doodgaan is het woord niet.
Hij heeft de geest gegeven.

Het meest persoonlijke is een column over een ongeluk van Nico ter Linden en zijn gezin op de snelweg tussen Utrecht en Den Bosch. De auto in puin, maar zelf met de schrik vrij. Hij geeft hier geen religieuze draai aan, maar je voelt de ontreddering als je vast zit in een autowrak en er gelukkig mensen zijn die hulp verlenen. Een aardige bundel, vlot leesbaar, maar door de beknoptheid niet al te diepgravend. Daarom drie sterren.