God kijkt naar het gekrioel op aarde en peinst.

‘Wat heb ik allemaal geschapen, zeven miljard mensen inmiddels. Toch is het geen vrolijke boel. Al die ellende in mijn naam of die van mijn alter ego Allah. Al die mensen die steeds denken gelijk te hebben.
Tweeduizend jaar geleden stierf mijn zoon in Jeruzalem en het wil er maar geen vrede worden. Moet ik nu mijn dochter sturen? Ik weet dat de mensenkinderen in de godsdienstles nooit over haar hebben gehoord, maar ze is mijn laatste wapen.
Mannen denken dat zij de hoeders van de schepping zijn. Ik weet beter. Vrouwen baren en scheppen. Geef mij maar priesteressen, rabbina’s en imama’s. Die houden mijn kringloopwinkel in stand.

Jezus, je zus!‘

c José van Rosmalen

zie ook: https://120w.nl/2015/godina/