Je keek omhoog in de verlaten stad
dronk de liefde uit alle glazen
zwalkte als een prins vol heimwee
belde bij het verkeerde liefje aan.

Je kon dansen, zingen, huilen, bidden
dromen in de randen van de nacht
flaneren in de onderbuik van de stad
die jou omhelsde en verstootte.

Meer Amsterdam kon je niet worden
meer vrijheid kon niemand aan
slechts de trouweloosheid bleef je trouw
tot alleen de muziek in jou bleef hangen

In een moe geleefd lijf
doorstond je de resten van de roem
toch bleef je tot het laatst
een on-Hollandse Zonnekoning

Laat me, laat me.
want doorgaan zullen we
elke dag opnieuw, elk uur, elke hartslag
want er is altijd iemand die op jou wacht.