Zo rond kwart voor zes ging ik, moeizaam lopend achter een rollator, van mijn kamer naar het restaurant, één verdieping lager. Ik meldde me daar, zodat mijn naam op de gastenlijst kon worden doorgestreept.
Ik keek naar de tafels waar deels stoelen omheen stonden en deels plekken voor rolstoelgebruikers werden vrijgehouden.
Ik schoof aan bij een man van vijfennegentig. Hij had na een val twee dagen thuis op de vloer gelegen, zonder eten en drinken en was toen door zijn schoondochter ontdekt. Het alarm lag voor hem buiten handbereik. ‘Ik heb het voor mezelf verpest. Eerst kon ik alles nog zelf.’
Hij sprak plechtig, zoals ooit Marten Toonder.
Op weg naar boven, in de lift, keek ik in de spiegel.

https://120w.nl/2018/spiegel-5/