Staal

Mijn vrouw en ik maakten jaren geleden een reisje naar het hoge noorden van Nederland. Met de trein kwamen we aan in Delfzijl, dat op ons een desolate indruk maakte. Veel leegstand, veel armoede; hier zouden we nooit willen wonen.

We liepen door de stad naar de Eems. We zagen Duitse en Nederlandse boten en in de verte Duitsland. De strook langs de kust was hier weids en verlaten. We zagen een standbeeld en liepen er naar toe. Het monument was opgericht voor de Groningse zanger en troubadour Ede Staal.

Het ziet er uit als een metalen fallus, omwikkeld met een Groningse tekst. ‘Er is een tied van komen en een tied van gaan.’ Het monument staat er hoog en fier op de dijk, omringd door zee en land, als een baken tegen de vergetelheid.

Ede Staal is niet oud geworden, nog geen 45 jaar, maar nu, al weer meer dan vijfentwintig jaar na zijn dood, is hij nog niet vergeten. In Groningen is hij nog altijd erg populair. Hij doet me denken aan een andere Nederlandse troubadour, Cornelis Vreeswijk, die ook niet oud werd en die vooral in Zweden beroemd werd. Ede Staal gaf Groningen een stem. Die stem waait voort langs de zee in het noorden.

Toen we langs het water terugliepen keken we met andere ogen naar Delfzijl!

© José van Rosmalen