De bromtol
Mijn vader schilderde in zijn vrije tijd. Zo maakte hij portretten van mijn opa, mijn moeder en van mij.
Toen ik een jaar of drie was maakte hij een schilderij waarop ik in hurkstand sta en waar ik ben afgebeeld met al mijn speelgoed: een bal, een doos met blokken, een autootje, een pop die ik het jongensjongetje noemde.
Twee jaar later kreeg ik van een oom een bromtol. Die moest van mij ook op het schilderij komen. Mijn vader wist gelukkig nog een plekje te vinden.
Jarenlang hing het op de slaapkamer van mijn ouders, nu heb ik het een plaats in huis gegeven.
Als kunstwerk is het waardeloos, maar voor mij heeft het de waarde van de Nachtwacht!
© José van Rosmalen, 2013
zie ook: http://120w.nl/2013/de-bromtol/
Reactie plaatsen
Reacties
Herkenbaar.
Ik heb zelf een beeldje van een blond meisje dat niets waard is, maar voor mij is het heel veel waard omdat het laatste cadeautje is wat ik van mijn opa heb gekregen op 4 jarige leeftijd. Jarenlang stond het bij mijn oma en iedereen zei altijd dat ik het meisje was. Een jaar of 2 voor het overlijden van mijn oma kreeg ik die en kreeg ik het verhaal erachter te horen over hoe ze die op een rommelmarkt zagen en hadden gekocht en dat mijn opa had gezegd dat ik dat was als ik groot was, dat het beeldje later voor mij was.