Bert Schierbeek, Het dier heeft een mens getekend

Bert Schierbeek was het in jaren oudste lid van de dichters en schrijversgroep De Vijftigers. Hij legde zich toe op experimenteel schrijven, iets tussen proza en poëzie in. Hij voelde zich verwant met de Cobragroep en je merkt dat hij veel met beelden werkt, met associaties. Het heeft voor mij geen zin om te proberen na te vertellen wat hij zegt, je moet als het ware meegaan met zijn vrije associaties, die meer een beroep doen op je fantasie dan op je gevoel van logica.
In de bundel Het dier heeft een mens getekend komen fragmenten voor uit tien eerdere publicaties van Schierbeek, waaronder Het boek Ik, De gestalte der stem, De tuinen van Zen, Inspraak en Ezel mijn bewoner.
Aan het einde van het boekje staat een korte levensschets, door Schierbeek zelf geschreven. Zijn moeder stierf kort na de geboorte. Hij groeide op in Twente en Groningen, eerst bij zijn grootouders, later bij zijn vader en diens nieuwe echtgenote.
Het zou niet best zijn als alle schrijvers zo experimenteel schrijven als hij, maar Schierbeek komt wel de verdienste toe dat hij de deuren naar vele taalregisters openzette.

Een fragment:

want kijk zei de man
dit is het land
dit is hemel
hier de regen
wij blijven geloven zeg ik
wij mensen
wij staan weer op en strelen de aarde
met mooie bomen wij
die de aarde ons geeft en de vogels
nietwaar de aarde geeft ons alles
ook de vogels
en het kruipend gedierte
en alles aan ons
de aarde
jij
voor ons
ook de schaduwen en de vogels
wij vliegen naar jou, etc.

Je ziet, je kunt het niet navertellen, maar het zegt toch wel iets, roept wel emotie op.