30 januari 2018

Ik herinner me de boerderijen van mijn jeugd als bakens in het landschap met de akkers met rogge en tarwe en de velden met aardappels en bieten. Een netwerk van onverharde wegen en zandpaden verbond de boerderijen met de winkels en de kerk in het dorp. Als jongen keek ik naar de rij wilgen, waarachter mijn ouders op zondagmiddagen met hun fietsen verdwenen, mij achterlatend in het verstilde Brabant van de jaren vijftig. Later zag ik het landschap in verweesde vorm terug, een Vinexwijk met ‘mijn’ oude boerderij nu als een autosloperij. Verderop werd alleen nog maïs verbouwd. Geen bramenstruiken meer, geen oude bomen, geen duisternis buiten het eigen erf. Alleen in mijn hoofd bestaat het nog, dat Brabantse boerenland.