Ethel Portnoy groeide op in New York, in een joods immigrantengezin. Zij trok als jonge vrouw naar Europa, waar zij trouwde met een Nederlandse man ( Rudy Kousbroek). In 1971 debuteerde zij met de verhalenbundel ‘Steen en been’ die door de literaire kritiek zeer positief onthaald werd. Inmiddels lijkt ze wat in de vergetelheid te zijn geraakt, maar de verhalen vind ik ook nu nog verrassend goed. In het titelverhaal waarmee de bundel opent, is Ethel werkzaam bij archeologische opgravingen in Engeland, in de buurt van Stonehenge. Ook de andere verhalen zijn autobiografisch, zoals de ode aan haar tante Sylvia, die zich als alleenstaande vrouw in New York wist staande te houden in het laatste verhaal ‘Rosebud’ beschrijft ze de verloedering van de wijk the Bronx waar ze als kind opgroeide. De naam ‘the Bronx’ is ontleend aan de Nederlander Jacob Bronk. Van de buurt van haar jeugd herkende ze weinig. In een ander verhaal beschrijft ze grote verschillen tussen arm en rijk in India. Ze was een kosmopolitische schrijfster, met verhalen die in Parijs, New York, India en Engeland spelen.