Ooit zag ik hem in levenden lijve, in de jaren tachtig in een grote circustent in Rotterdam. Daar trad het Chinese Staatscircus op. Een slangenmeisje kroop in en uit een doos.
Hij zat vlak achter me, omringd door bodyguards. Na de pauze kwam hij niet meer terug, hij had het wel gezien. David koos zijn eigen weg, als een zwevende komeet in het universum. Nooit bleef hij dezelfde.
Op zijn negenenzestigste verjaardag verraste hij opnieuw met een glorieuze comeback.
In Brixton, waar hij werd geboren, in Groningen waar zijn werk is te zien, in Berlijn waar hij zich thuis voelde, in Los Angeles, de stad van de hemel, overal is hij nu een zwarte ster geworden.
Zo leeft Bowie voort.