Tijdens de cellofaandagen verzamelt heel Amsterdam zich weer aan het IJ om te genieten van subtiele klanken. Yo Yo Ma vertoont zijn magistrale improvisatietalent. Minimale muziek dwarrelt door de cultuurtempel, ijl en transparant. Je krijgt wat je ziet. De verpakking is alleen maar ballast, het gaat om muzikale naaktheid in pure vorm. je ontdoet je van de waan en houdt alleen de kern over.
De cello met zijn rijk geschakeerde geluid, daar wil je niks meer bij hebben, net als bij de paprika, het verpakte vlees, het strak gesealde tijdschrift, alles dat zich aan ons in steriele vorm aandient.
Het zijn gelukkig gewoon de cellodagen, al moeten ze het in Amsterdam zo nodig een biënnale noemen.
Maar ja, I’m Rotterdam.

https://120w.nl/2018/pure-klanken/