Schoonheid bestaat er in verschillende  vormen. Ik heb dat niet altijd beseft en er daardoor onvoldoende oog voor gehad, maar nu ik ouder ben, dringt het meer tot me door.

 

 Ik denk aan de natuur,  die in elk seizoen weet te verrassen. De kale winter en het aarzelende groen dat er op volgt,  de vergelende bladeren in het najaar, de bladstille zomeravonden met zoemende insecten.

 

Ook denk ik aan de kunst die het leven kleur geeft en verrijkt. Er is een onuitputtelijke bron  van literatuur, beeldende kunst en muziek, te omvangrijk om in een mensenleven in je op te nemen. Het is overigens een zegen van onze tijd dat je nu meer dan ooit de kans hebt om hiervan  te genieten, reizende of vanuit je luie stoel.

 

Dan zijn er de mensen die ons omringen en tegenkomen op ons levenspad. Zij kunnen je in verwarring brengen of verdriet doen, maar je  ook wonderschone ervaringen bieden.  Dat talent schuilt in elk van ons.

 

Schoonheid hult zich in vele gewaden. Het is een verbond van verwondering, aandacht en echtheid.

Je zintuigen staan erdoor op scherp. Je ademt, ruikt, proeft, ziet en hoort het, net zo als je het merkt als de schoonheid ontbreekt.

 

Je ziet het als je met andere ogen door je eigen stad dwaalt, als je fietst door de polder en de wind om je oren blaast,  je hoort het in een melodie in je hoofd of in de blik van een vriend of vriendin.

 

Je kunt er ver voor reizen, maar dichtbij kun je het ook vinden.  De schoonheid van de natuur, de kunst en van mensen is er voor iedereen. Zelfs in de lelijkheid is zij aanwezig.