Nederland heeft een nieuw Kabinet. Het heeft even geduurd, dat wel. Mark Rutte oogt nog altijd energiek, maar heeft inmiddels de status van veteraan bereikt. Geen van de andere ministers was al eerder minister, wel zijn er nu een paar voormalige staatssecretarissen op een ministersstoel beland.

Rutte prees het regeerakkoord aan omdat de ‘normale hardwerkende Nederlanders’ er op vooruit zullen gaan.

Er zit weer geld in de Staatskas. Geld voor defensie, voor verpleeghuizen, voor lagere belasting voor middengroepen. Overigens, dat kan verkeren, zei ooit een staatsman in de zeventiende eeuw. Er kan best een nieuwe crisis komen, al hoop je natuurlijk van niet. We hebben immers ook nog een buitenwereld met in veel landen zichzelf grote leiders noemende despoten of malloten. Vergeleken daarmee lijkt Nederland een aardig en sociaal land.
Lijkt, zei ik, want helaas is er een keerzijde aan het mooie verhaal dat de ‘normale Nederlander’ er op vooruit gaat. Die vooruitgang gaat in ieder geval niet op voor veel mensen die te maken hebben met de Wajong.

Per 1 januari 2018 wordt namelijk de Wajong-uitkering van mensen met een arbeidsvermogen verlaagd van 75% tot 70% van het minimumloon. Als je dus het oordeel hebt gekregen dat je in principe kunt werken, maar feitelijk niet aan de slag komt, ben je straks de pineut. Je komt dan op een bijstandsniveau terecht. Dit lot treft zo’n 140.000 mensen en levert de schatkist zo’n 60 miljoen euro op.

De afgelopen jaren werd Wajongers het perspectief voorgespiegeld dat ze een arbeidsplek bij een bedrijf of overheidsinstelling zouden kunnen krijgen. De Participatiewet was hier op gericht, maar tot nog toe zijn de resultaten onvoldoende. Wrang is dat juist de overheid als werkgever hierbij zeker niet voorop heeft gelopen.

Het nu aangetreden Kabinet wil weer investeren in beschut werk. Het gaat daarbij om 20.000 banen. Het extra geld voor beschut werk moet beschikbaar komen doordat werkgevers straks mensen met een arbeidsbeperking onder het minimumloon mogen betalen. De gemeente moet dan voor de aanvulling van het inkomen zorgen. Dat betekent dat je voor je inkomen ook aangewezen bent op het beleid van de gemeente waar je woont.

Het nieuwe Kabinet vertrouwt daarmee minder op het succes van de Participatiewet. Die wet beoogde dat mensen met een beperking zoveel mogelijk aan het normale arbeidsproces gaan deelnemen. Het feit dat dit nog niet voldoende gelukt is, is geen bewijs dat het doel van de wet onjuist was. We moeten wat mij betreft niet terug naar de Sociale Werkvoorziening van vroeger maar juist verder strijden voor een samenleving waarin mensen met een beperking naar vermogen werken. Dat lijkt me heel normaal. Het is in ieder geval niet normaal om mensen in een uitkering te straffen omdat zij nog niet aan de slag komen. Het zou daarom de politici sieren als deze harde en overbodige bezuinigingsmaatregel alsnog van tafel gaat.

https://www.supportbeurs.nl/nieuws/hoezo-normaal