Carolijn Visser is schrijfster van reisverhalen. Het maken van reizen is haar passie, haar manier van leven. In deze bundel beschrijft ze haar ervaringen in Mongolië, China, Japan, Malawi, Nicaragua, Armenië en Thailand. Ze observeert en registreert, ze is betrokken en houdt toch enige afstand. Zo beschrijft ze met lichte ironie Nederlandse fellow-travellers die in de jaren tachtig enthousiast waren over de linkse revolutionaire regering van de Sandinisten. Ze schrijft over Mongolië en over het Chinese collectivisme.
Ze maakt duidelijk hoe snel de veranderingen in China gaan, een land dat ze vele malen heeft bezocht. In Het Afrikaanse Malawi heeft ze contact met een Nederlandse arts die daar onder primitieve omstandigheden haar werk moet doen. Vaak komt ze corruptie tegen, bijvoorbeeld het stelen van melk uit ziekenhuizen. De verhalen winnen aan kracht door de ontmoetingen met mensen met soms opbeurende, soms ook schrijnende bijdragen. Als ik haar vergelijk met Adriaan van Dis die ook veel reisverhalen schreef, wil hij vaak dingen mooi en treffend formuleren, zij houdt zich heel dicht bij de werkelijkheid en schrijft daar eerlijk en ook openhartig over en bij haar lijkt het reizen meer dan een bron van inspiratie, namelijk een essentiële levensbehoefte.