Ik zie van het meisje het witte gezicht

ik zie haar mond, haar witte tanden

daar ver weg, in het noordelijke tegenlicht

kus ik haar, grijp ik haar handen

Ze lacht, zegt, ‘Kijk dat is mijn vader’

met wie je straks schaak kunt spelen

alleen zo kom je hem een beetje nader

hij wil niet dat je zijn dochter komt stelen

Met laarzen lopen we door het moeras

ze zegt  ‘kijk  een das, daar loopt een hermelijn’

we voelen ons nog groener dan gras

als we in het oude boshuis samen zijn.

In elkaar vloeien heden en verleden

hand in hand gaan voelen en weten.

het is nu bijna vijftig jaar geleden

het meisje en ik zijn het niet vergeten

© José van Rosmalen, 2014

luisteren:

http://radiocapelle.nl/podcasts/5422-gedicht-jose-v-rosmalen--meisjes-in-lapland/