( Willem Alexander aan het peinzen)

Ik denk nog wel eens aan oma, toen zij nog koningin was. Ik was toen nog maar een jongen. Vaak speelden we op Soestdijk met broertjes en neefjes met treintjes.  Dat was wel leuk. Het ergste vond ik elk jaar dat stomme defilé, we moesten daar maar staan. Als ik maar nooit koning wordt, dacht ik toen. Eigenlijk had ik dat gevoel nog vrij lang; pas toen het wat met Maxima werd, ging ik er naar toe groeien. Gelukkig is ons huwelijk geslaagd, ik heb wel eens medelijden met Charles die eigenlijk nooit zijn draai heeft gevonden, hij heeft al echt een oude kop en zijn moeder weet niet van ophouden.

Nu moet het dan maar gebeuren, ma heeft haar sporen verdiend en ik ben er aan toe. Niet dat het altijd leuk is. Vooral die vlerken die ongevraagd foto’s van de kinderen maken. Ook dat Koningslied had voor mij niet gehoeven. Maar ik heb geleerd om mijn gezicht in de plooi te houden. Eerlijk gezegd is het ook wel spannend om koning  te worden. De mensen denken soms dat het allemaal een sprookje is, maar het is eigenlijk ook een baan, gewoon hard werken en je steeds goed voorbereiden. Ik hoop maar dat morgen alles goed gaat.

© José van Rosmalen, 2013