Remco Campert, Om vijf uur in de middag
Deze bundel kwam uit in 2010; Campert was toen al de tachtig gepasseerd. De bundel omvat zeven verhalen, waarvan het titelverhaal het langste is. Het openingsverhaal ‘Bestseller’ is een geestige persiflage op de ‘onverbiddelijke’ bestseller waarmee Jan Cremer ooit beroemd werd. Voor de hoofdpersoon, een zestienjarige scholier blijft dit in dromen en halfslachtige pogingen steken. Ook in het verhaal ‘de scholier’ speelt een zestienjarige de hoofdrol, heen en weer geslingerd tussen zijn gescheiden ouders en balend van school. Na een vakantie besluit hij te stoppen met school en de ‘volwassen wereld’ binnen te trekken. Hier eindigt het verhaal.
Het verhaal ‘om vijf uur in de middag’ speelt in een stad in een niet nader genoemd Zuid-Amerikaans land met veel criminaliteit, ik vermoed Medellin in Columbia omdat de hoofdpersoon als ‘geheim agent’ zich moet onderdompelen in de rol van een dichter en Medellin bekend is vanwege een jaarlijks poeziefestival. Campert heeft dat ongetwijfeld wel eens bezocht. Ook hier eindigt het verhaal ermee dat de hoofdpersoon zich aan het hem opgelegde keurslijf van ‘geheim agent’ ontworstelt.
Het verhaal ‘crisis’ is, vermoed ik, het meest persoonlijke. Het gaat over een ouder wordende schrijver en de angsten uit de oorlogstijd die hem achtervolgen. De buitenwereld en ook de wereld van zijn jongere vrouw dringen niet goed meer tot hem door. Zowel zij als hij doen een soort vluchtpoging, in ander gezelschap dan dar van elkaar. Uiteindelijk koopt hij bloemen voor haar en ook Belgische bonbons. Campert heeft de reputatie een lichtvoetige schrijver te zijn, maar in deze bundel schijnt de ernst er toch steeds doorheen. Je moet de verhalen daartoe proeven op de melancholieke ondertoon.
Het verhaal ‘om vijf uur in de middag’ speelt in een stad in een niet nader genoemd Zuid-Amerikaans land met veel criminaliteit, ik vermoed Medellin in Columbia omdat de hoofdpersoon als ‘geheim agent’ zich moet onderdompelen in de rol van een dichter en Medellin bekend is vanwege een jaarlijks poeziefestival. Campert heeft dat ongetwijfeld wel eens bezocht. Ook hier eindigt het verhaal ermee dat de hoofdpersoon zich aan het hem opgelegde keurslijf van ‘geheim agent’ ontworstelt.
Het verhaal ‘crisis’ is, vermoed ik, het meest persoonlijke. Het gaat over een ouder wordende schrijver en de angsten uit de oorlogstijd die hem achtervolgen. De buitenwereld en ook de wereld van zijn jongere vrouw dringen niet goed meer tot hem door. Zowel zij als hij doen een soort vluchtpoging, in ander gezelschap dan dar van elkaar. Uiteindelijk koopt hij bloemen voor haar en ook Belgische bonbons. Campert heeft de reputatie een lichtvoetige schrijver te zijn, maar in deze bundel schijnt de ernst er toch steeds doorheen. Je moet de verhalen daartoe proeven op de melancholieke ondertoon.