De ´zusters van liefde´ luisterden graag naar de stichtelijke woorden van paters en pastoors. Zelf zwaaiden ze de scepter in tal van instellingen opgericht tot heil van oude mensen, ´gevallen´ jonge vrouwen en kinderen die moesten aansterken. Als kleine jongen heb ik de nonnen leren kennen in hun hardhandigheid en liefdeloosheid. Zij waren onaantastbaar toen, ouders of verwanten hadden in hun ogen niets te vertellen. Hun wil was wet.
In 1952 verbleef ik twaalf weken in Bunde bij Maastricht. Mijn ouders mochten er niet komen. Ik had ook geen telefonisch contact met ze. Ik voelde me verdrietig en verlaten, alsof ik moest worden gestraft.
Nu komen de angsten ´s nachts vaak terug. Ik zie dan het Gesticht weer voor me.

https://120w.nl/2018/zusters-van-liefde/