Bed, bad, brood

Terwijl er op de Middellandse Zee duizenden mensen een trieste dood vinden omdat zij met bootjes naar Europa willen vluchten, is er in Noord West Europa een land waar de regeringspartijen met elkaar strijden over een principe. Dat o zo principiële land heet Nederland. Het principe gaat over de vraag of je mensen die illegaal in Nederland verblijven te eten moet geven en een bed moet bieden. Daar kunnen we echt niet aan beginnen vindt de ene partij, de VVD , die de hete adem van Wilders vreest. We kunnen hier beslist niet in meegaan, vindt de andere partij, de PvdA.
De meeste burgemeesters vinden het onverantwoord om mensen hier te laten zwerven en helemaal in de steek te laten, ook de VVD burgemeesters van Utrecht en Den Haag. Zij hebben natuurlijk gelijk.
Als ik één ding zeker weet is het dat niet principes voorop moeten staan, maar mensen. Het is echt niet zo dat mensen die hier illegaal verblijven de voorkeur hebben voor Nederland boven bijvoorbeeld Duitsland of België. Ze komen hier niet naar toe vanwege ons brood en zeker niet omdat ze het hier zo goed zouden hebben. Ze vrezen mogelijke terugkeer naar hun vroegere land nog meer dan de status van rechteloze in ons land.

Naar mijn mening hebben ook mensen waarvan we vinden dat ze geen rechten hebben, toch nog altijd recht op een minimum aan fatsoen, een minimum aan menselijkheid. Je laat mensen niet creperen van de honger, niet zwerven op straat. Een rijk land dat die fatsoensregel niet in acht neemt, handelt beschamend.

In 2012 zeiden Rutte en Samsom, dat ze tegenstellingen wilden overbruggen. Lang heb ik gehoopt dat dit Kabinet daarin zou slagen. Als de boel zou springen vanwege het tegen beter weten in vasthouden aan principes, dan zal die brug weer plaatsmaken voor een maatschappelijke kloof waarin ieder zich kan koesteren in het eigen gelijk, maar de moraal die ons kan binden daaraan wordt geofferd. Zo vlak voor Koningsdag is dat een ontluisterend idee. Ik hoop dat het inzicht doordringt, dat menselijkheid en ook het nuchtere verstand sterker moeten zijn, dan het waanidee dat je mensen moet laten stikken, omdat ze hier ‘illegaal’ zijn. Het zijn mensen, met even veel waarde als elk ander mens.

José van Rosmalen,  2015