In Frankrijk is veertien juli sinds jaar en dag een nationale feestdag. Daarmee wordt het begin van de Franse revolutie herdacht.

Veertien juli 2016 is nu ook in Nederland een dag van historische betekenis. De ratificatie van het VN verdrag over de rechten van personen met een handicap is definitief.

Nederland heeft er uitzonderlijk lang over gedaan om zover te komen,  wel tien jaar. Vrijwel alle andere landen waren sneller. Een slak was vermoedelijk eerder over de finish gekomen. Maar laten we het positief bekijken. 

Nu het eindelijk zover is, hebben we in Nederland wel een instrument in handen,  om verder te werken aan de gelijkwaardige deelname van mensen met een beperking aan de samenleving. Onze minister van Buitenlandse Zaken,  Bert Koenders,  zei onlangs in New York,  ‘dat het nu tijd is om het verdrag in te voeren;  het verdrag verplicht ons te zorgen dat de samenleving inclusief en toegankelijk is voor iedereen.’ Hij wees er in zijn toespraak ook op dat er in de wereld nog veel discriminatie van mensen met een handicap bestaat,  met name  van vrouwen en meisjes.

De komende tijd moeten de gemeenten in Nederland plannen maken over hoe zij het VN verdrag willen gaan toepassen. Plaatselijke organisaties van mensen met een beperking hebben daarbij ook een belangrijke rol. De Tweede Kamer sprak zich hierover als volgt uit: ‘Gemeenten moeten een integraal plan maken voor het hele sociale domein. Daarin beschrijft de gemeente hoe ze het VN-verdrag gaat uitvoeren binnen de Wmo, Jeugdwet en Participatiewet. Bij het opstellen van deze 'lokale inclusieagenda' moeten mensen met een beperking nauw worden betrokken.‘

Wat mij betreft kijken we daarbij niet alleen naar het beleid van de gemeente,  maar naar alle voorzieningen in een stad of dorp. In de gemeente waar ik woon, Capelle aan den IJssel,  heb je zo’n twintig restaurants. Een restaurant met een aangepast toilet is binnen de gemeentegrenzen echter nauwelijks te vinden. Dat moet beter kunnen. Ik weet dat dit in veel andere landen ook al beter geregeld is, bijvoorbeeld in Groot Brittannië en in Scandinavische landen.

We moeten de veertiende juli maar beschouwen als de start van een andere manier van kijken en denken. Toegankelijkheid is vanzelfsprekend, niet mee kunnen doen hoort niet meer te worden geaccepteerd of te worden gedoogd.

Laten we daar samen voor staan! Zo zeggen ze het in Frankrijk:

‘Komt, kinderen des vaderlands,
de dag der overwinning is aangebroken!’

 

zie ook:  https://www.supportbeurs.nl/nieuws/de-veertiende-juli