Het eerste verhaal, ‘ een eenvoudige ziel’ gaat over een vrouw, Felicite, die als dienstbode werkt bij mevrouw Aubain. Haar leven verloopt vol tragiek. Haar jeugdliefde laat haar in de steek, een dochter van mevrouw Aubain overlijdt en ook een neef van Felicite. Felicite blijft mevrouw Aubain trouw tot aan haar dood. Ze heeft alleen nog een papegaai die zij ook als die dood is in opgezette vorm blijft koesteren. Het klinkt sentimenteel, maar door de wijze van vertellen door Flaubert blijft het verhaal overeind staan.

In het tweede verhaal ‘De legende van Sint Julianus de gastvrije’ speelt het noodlot een grote rol. De jonge Julianus is verzot op de jacht en hij doodt allerlei dieren, aanvankelijk zonder wroeging. Als hij enkele herten vermoordt, wordt door een hert een banvloek over hem uitgesproken: je zult je eigen ouders vermoorden. Hij geeft de jacht op, trouwt een mooie jonge vrouw en leidt een luxe leven. Maar dan kruipt het bloed waar het niet gaan kan en gaat hij weer jagen. Als hij thuis komt liggen vreemde oude mensen in zijn bed en hij brengt ze om het leven. Als hij tot de ontdekking komt wat hij heeft gedaan, neemt hij afstand van al zijn bezittingen en leidt een zwervend bestaan, tot aan zijn einde waar hij een melaatse koestert.

Het laatste verhaal ‘Herodias’ brengt ons terug naar de tijd van Jezus Christus, met een volksgericht en het loochenen van een man die ware dingen zegt, maar niet wordt begrepen. Ik vind dot overigens het lastigste verhaal om te volgen, het komt niet helemaal uit de verf.

Flaubert schreef deze verhalen op latere leeftijd, toen zijn gezondheid al tanende was, al weer lang na zijn meesterwerk Madame Bovary. Hierna had hij nog maar enkele jaren te leven.