Het is al bijna voorbij: de kerstboom, de oliebollen, de piek in de boom; sinterklaas met zijn mijter en zijn zwarte ( pardon: veelkleurige) Pieten zijn we al lang weer vergeten. Nog even laven we ons aan het decembergevoel met de top 2000 en de magie van het aftellen van 2000 tot aan nummer 1.

Het is weer dagen genieten van al dat muzikale behang dat dendert in mijn oren, met veel nummers die ik nog herken van lang geleden, zoals van de Beatles, de Stones, de Doors, Buddy Holly. Maar er is ook steeds meer dat ik als vijfenzestigplusser vroeger nooit echt gevolgd heb. De top 2000 schuift met het jaar steeds een beetje op in de tijd, ik heb inmiddels een oudelullensmaak.  Mijn theorie is dat mensen rond hun twintigste het gevoeligst zijn voor wat op muzikaal gebied nieuw of interessant is en daar later op blijven teren.  Daarom vindt waarschijnlijk iedereen de muziek uit de eigen jeugd de beste van alle tijden. Zo zwijmelde mijn schoonmoeder bij Bing Crosby en zo was voor mij Bob Dylan de muzikale profeet van de jaren zestig.

In de top 2000 is er nu nog maar een klein aantal nummers dat van vijftig jaar geleden of langer geleden dateert en dan heb je het echt over klassiekers zoals ‘Summertime’, ‘Heartbreak-hotel’ en die onverwoestbare hit van Fats Domino, ‘Blue Berry Hill’ .  Naast alle hits is er ook ruimschoots muzikale shit voorhanden. Toch lopen we moedig de lange mars mee, natuurlijk bij vlagen maar wel tot aan de echte top, totdat we dan eindelijk bij de onvermijdelijke ‘Bohemian Rhapsody’ van Queen zijn aanbeland. Dan blijkt het jaar ineens voorbij te zijn!

De decemberrituelen kunnen we daarna achter ons laten. Op nieuwjaarsdag eten we nog een paar laatste flappen, maar dan hebben we het wel gehad na alle speculaaspoppen, kerstkransjes, bollen en beignets. We gaan eens op de weegschaal staan en maken de balans op: twee kilo in de plus!

We zijn weer helemaal toe aan ‘gewoon doen’,  het is allemaal over en voorbij met al die midwinterromantiek, we struinen weer langs de winkelschappen op zoek naar koopjes; niks meer ‘Kerst lukt’, niks meer ‘Serious Request’, hoogstens nog een paar goede voornemens en dan, ja dan zit je volop in dat nieuwe jaar. Na een week of twee zeg je echt voor de laatste keer, ‘o ja nog de beste wensen,’ maar je voelt dat de woorden al plichtmatig je mond uitkomen.

En het is ook wel weer lekker, na de top 2000 helemaal uitgetobd te zijn!

© José van Rosmalen, 2013

zie ook: http://lezerscolumns.metronieuws.nl/view/d4jd