27 november 2016

In juni 1977 zag ik hem optreden tijdens het Poetry International Festival in Rotterdam, dat toen nog in de Doelen plaatsvond. Hij had een zachte bedeesde stem en een donkere uitstraling. Jotie T’Hooft was een jonge Vlaamse dichter die schreef over zijn verslaving aan drugs. Die begon al op zijn veertiende jaar.
Hij had al enkele bundels gepubliceerd en werd als veelbelovend beschouwd.
Mijn eeuwenoud, mijn levenslang junkieverdriet. Zo begon een van de gedichten die hij voorlas. Ik voelde dat hij wankelde tussen licht en duister.
Een maand of vier later las ik in de Haagse Post dat hij was overleden. In oktober 1977 had hij op zijn 21e een einde aan zijn leven gemaakt.
Zijn gedichten zijn sterren geworden.

zie ook: https://120w.nl/2016/verdriet-2/