De oude vrouw wachtte op naar haar hulp. Ze zat in haar leunstoel en keek over de vensterbank naar het pleintje bij de ingang van het verzorgingshuis. Waar bleef ze toch?

Ze  vertrouwde haar steeds minder. Rietje was volgens haar een heks, die haar wilde vergiftigen; gelukkig had ze dat wel door, ze was oud maar niet gek!

Eindelijk zag ze haar op het fietspad, met haar sjaaltje om. Wie zou ze vandaag hebben vermoord?

 

Poeslief vroeg ze even later, ‘Rietje wil je een kopje thee?’

‘Heerlijk mevrouw, ik heb lekkere koeken voor u meegebracht. ‘

Gelukkig was zij de gifmengster voor, ze kreeg  een koekje van eigen deeg.

 

De vrouw drukte op de alarmbel; ‘mijn hulp kijkt zo raar.’

 

© José van Rosmalen, 2014

 

zie ook: http://120w.nl/2014/voorbedachte-rade/