Blijf in beweging

Ik ben nu inmiddels een vijfenzestigplusser, een senior zoals dat zo mooi heet; in vroegere tijden werd zo iemand een bejaarde of een ‘oude van dagen’ genoemd.  Hoe je het beestje ook noemt, je weet dat je inmiddels ruimschoots over de helft van je leven bent. Hoeveel dagen, maanden of jaren je nog te gaan hebt,  dat weet niemand. Dat is maar goed ook!  Wat je wel weet is dat je de dingen die je nog wil doen beter nu kan doen dan steeds maar blijven uitstellen. Pluk de dag,  blijf meedoen!

Je hebt als oudere in jaren inmiddels meer verleden dan toekomst. Je hebt ook meer tijd om over het verleden na te denken, voor jezelf een balans op te maken op basis van vele ervaringen. Niet al die ervaringen zijn van gelijk gewicht, lang niet alles heeft even diepe indruk gemaakt. Veel dingen voelen als lichte veertjes op je weegschaal.  Andere ervaringen kunnen juist zwaar tellen, je kunt ze als een last ervaren. Ze drukken zwaarder op de balans.

Vaak kijk je als je ouder wordt anders naar vroegere gebeurtenissen, dan toen je ze direct meemaakte. Een koe kauwt en herkauwt, een mens denkt en overdenkt. Het is daarbij een misverstand dat de tijd alle wonden heelt, pijn over nare gebeurtenissen kan zelfs een leven lang duren. Mensen die in hun leven zijn mishandeld  kost het veel energie om hun geschonden zelfbeeld en hun gevoel van eigenwaarde weer op te bouwen. Je moet weer leren dat je andere mensen kunt vertrouwen, weer leren open te staan voor nieuwe ervaringen.  Alleen zo kom je uit de vicieuze cirkel van gepieker. Gelukkig hebben de meeste mensen het goede met elkaar voor, ook al is het wel verstandig waakzaam voor de uitzonderingen te zijn.

Nieuwe ervaringen

De eerste keren dat je iets doet maken meer indruk dan dingen die je al vaak hebt meegemaakt. Zo herinner ik me dat ik als twintigjarige student heel zenuwachtig was toen ik een zaal met medestudenten toesprak. Ik had steeds het gevoel dat ik mezelf hoorde praten. Later heb ik vele malen ‘in het openbaar’ gesproken en ging me dat ook makkelijker af. Toch ken ik nog altijd iets van de plankenkoorts van toen. Zo heb je in je leven vele eerste keren. Je eerste schooldag, je eerste werkdag, je eerste verlegen kus, je eerste reis, je eerste eigen woning.  Iedereen heeft in zijn of haar hoofd een boekenkast vol van al die ‘eerste keren’.

Naast al die eerste keren zijn er ook de laatste keren. Dingen die je hebt gedaan en niet meer doet. Je laat de school achter je en later je werk, je moet als je ouder wordt ook fysieke inspanningen die te hoog gegrepen zijn loslaten. Omdat ik een lichamelijke handicap heb, heb ik in fysiek opzicht een aantal  ‘laatste keren’ al achter me gelaten, soms heel bewust. Zo wilde ik zo’n twintig jaar geleden nog eens het Zwitserse hooggebergte zien ; ik ging naar Zermatt, aan de voet van de Matterhorn, een van de mooiste bergen in Europa. Het kostte mij toen al veel moeite om over bergachtig terrein te lopen en ik was er me van bewust dit voor de laatst keer te doen. Wat blijft is de herinnering!

Als je ouder wordt, houd je behoefte aan nieuwe uitdagingen, dingen zien, dingen meemaken die je nog niet eerder meemaakte. Je wil niet alleen herhaling van wat je al eerder deed, je wil steeds weer iets ‘voor de eerste keer’ doen.  Ook al sluit je dingen af, zo bouw je ook weer dingen op. Zo blijf je in beweging, letterlijk en figuurlijk!  

© José van Rosmalen, 2013