Renate Dorrestein, Want dit is mijn lichaam
In dit boekenweekgeschenk uit 1997 neemt Renate Dorrestein je mee in het merkwaardige leven van de familie Olsen, met de oude en beroemde schilder Job Olsen, die zijn dochter Maria van kinds af aan schildert onder het motto ‘ Maria s wereld’. Dat begon toen ze negen was en ze is nu inmiddels vijfenveertig. Ze heeft een handicap, loopt met een klompvoet. Job doet een beetje denken aan Willem de Kooning of Karel Appel, wordt beschreven als een oude potentaat die zijn dochter meer gebruikt dan respecteert. Job was lange tijd weduwnaar maar is nu getrouwd met de veertig jaar jongere Felicité, een stuk jonger nog dan Maria. Maria heeft ook een zoon, Cas, die getrouwd is met Xandra, zwanger van een jongetje.
Cas en Xandra zijn sterk bezig met gezondheid maar ook met de maakbaarheid van het leven, zoals bij de geslachtskeuze voor hun kind maar ook bij kosmetische operaties, zoals een aanpassing van de neus en de borsten van Xandra. Het thema van het boek is dat mensen minder in een scheppende God zijn gaan geloven en zelf voor God willen spelen. Het kunstenaarschap van de oude Job stagneert, hij komt niet meer tot een goed resultaat, Maria wil aan de macht van haar vader ontsnappen, maar dat lukt niet echt. In die zin is zij de meest tragische figuur in deze korte roman. Renate Dorrestein schrijft onderhoudend, je verveelt je als lezer niet. Toch heb ik het gevoel dat het thema er niet helemaal uitkomt. De personen uit de familie Olsen komen nogal obsessief over, met de bejaarde Job als centrale spil. Zijn kleinzoon blijkt uiteindelijk ook te vallen voor de jonge echtgenote van zijn opa en is daarmee zijn hoogzwangere echtgenote ontrouw, tot leedwezen van vooral Maria, die zich steeds meer afgewezen voelt en in haar eigen zoon de ontrouw herkent. Ze heeft of vindt geen uitweg. Het boek zou omvangrijker moeten zijn om de thema's en mensen goed tot hun recht te laten komen.