Onlangs werd aangekondigd dat de bedragen voor het eigen risico in de gezondheidszorg in 2017 niet verder omhoog zullen gaan. Misschien heeft dat wel iets met de verkiezingen op 15 maart 2017 te maken. Hoe dan ook vind ik deze aankondiging geen bericht om bij te juichen, integendeel. Want het gaat al om een hoog bedrag en het zou in het jaar 2018 best wel eens opnieuw kunnen gaan stijgen.

De bedragen voor het eigen risico zijn de afgelopen jaren sterk omhoog gegaan. In 2012 was het bedrag nog € 220 en toen ging het in één klap omhoog naar € 350. Dat bedrag is nu inmiddels opgelopen tot € 385 per persoon. Dit is het bedrag dat je zelf moet betalen, voordat je een beroep kunt doen op de basisverzekering. Als je te maken hebt met een chronische ziekte of beperking, moet je vrijwel altijd dat bedrag ophoesten. Je hebt geen keus. Het is immers onverantwoord om medicijnen die voor jou noodzakelijk zijn, niet in te nemen. Toch komt het nu voor, dat mensen bezuinigen op die medicijnen. Dat is riskant voor hun gezondheid en kan zelfs levensbedreigend zijn.

Ik kan op zich wel begrip opbrengen voor de maatschappelijke noodzaak om de kosten in de zorg te beheersen, maar ik vind dat de pijn nu te veel terecht komt bij mensen die op noodzakelijke medicijnen zijn aangewezen. Mensen met bijvoorbeeld hartproblemen of diabetes kunnen vaak niet zonder. Ze moeten bij hun apotheek steeds weer een bedrag afrekenen als eigen bijdrage.

Vroegere landelijke regelingen om de kosten te compenseren zijn inmiddels afgeschaft. Dit geldt voor de Wet Tegemoetkoming Chronisch Zieken en Gehandicapten en ook voor de CER ( Compensatie Eigen Risico). Het is sinds 2014 een taak van de gemeenten om de meerkosten van mensen met beperkingen te compenseren. Dat gebeurt bijvoorbeeld door het bieden van een korting op de verzekeringspremie van een zorgverzekeraar waar de gemeente een contract mee heeft afgesloten. De kosten van de eigen bijdragen worden daarmee echter niet voldoende gecompenseerd.

Vooral voor mensen met een laag inkomen pakt dit nadelig uit. De huidige regeling van de eigen bijdragen is immers niet afhankelijk van het inkomen. Diverse politieke partijen willen toe naar een regeling die meer van het inkomen afhangt of zelfs toe naar het afschaffen van de eigen bijdragen. Het totaal afschaffen zou een kostenpost opleveren van zo’n drie miljard euro. Dat is veel geld. Mogelijk is dat op korte termijn ook teveel gevraagd. Maar wat mij betreft moet het huidige systeem op de helling. Het voelt niet eerlijk als je vanwege een chronische ziekte onvermijdelijke kosten hebt die veel mensen niet hoeven te maken. Er gaat van het systeem de suggestie uit, dat je als burger niet ‘zomaar’ naar de dokter of de apotheek moet lopen. Die suggestie is bij mensen met een chronische ziekte niet terecht en zelfs kwetsend.

Het lijkt me een uitdaging om in de komende regeerperiode tot een eerlijker systeem te komen dat mensen niet langer ontmoedigt een beroep te doen op voor hen noodzakelijke zorg.

Onlangs werd aangekondigd dat de bedragen voor het eigen risico in de gezondheidszorg in 2017 niet verder omhoog zullen gaan. Misschien heeft dat wel iets met de verkiezingen op 15 maart 2017 te maken. Hoe dan ook vind ik deze aankondiging geen bericht om bij te juichen, integendeel. Want het gaat al om een hoog bedrag en het zou in het jaar 2018 best wel eens opnieuw kunnen gaan stijgen.

De bedragen voor het eigen risico zijn de afgelopen jaren sterk omhoog gegaan. In 2012 was het bedrag nog € 220 en toen ging het in één klap omhoog naar € 350. Dat bedrag is nu inmiddels opgelopen tot € 385 per persoon. Dit is het bedrag dat je zelf moet betalen, voordat je een beroep kunt doen op de basisverzekering. Als je te maken hebt met een chronische ziekte of beperking, moet je vrijwel altijd dat bedrag ophoesten. Je hebt geen keus. Het is immers onverantwoord om medicijnen die voor jou noodzakelijk zijn, niet in te nemen. Toch komt het nu voor, dat mensen bezuinigen op die medicijnen. Dat is riskant voor hun gezondheid en kan zelfs levensbedreigend zijn.

Ik kan op zich wel begrip opbrengen voor de maatschappelijke noodzaak om de kosten in de zorg te beheersen, maar ik vind dat de pijn nu te veel terecht komt bij mensen die op noodzakelijke medicijnen zijn aangewezen. Mensen met bijvoorbeeld hartproblemen of diabetes kunnen vaak niet zonder. Ze moeten bij hun apotheek steeds weer een bedrag afrekenen als eigen bijdrage.

Vroegere landelijke regelingen om de kosten te compenseren zijn inmiddels afgeschaft. Dit geldt voor de Wet Tegemoetkoming Chronisch Zieken en Gehandicapten en ook voor de CER ( Compensatie Eigen Risico). Het is sinds 2014 een taak van de gemeenten om de meerkosten van mensen met beperkingen te compenseren. Dat gebeurt bijvoorbeeld door het bieden van een korting op de verzekeringspremie van een zorgverzekeraar waar de gemeente een contract mee heeft afgesloten. De kosten van de eigen bijdragen worden daarmee echter niet voldoende gecompenseerd.

Vooral voor mensen met een laag inkomen pakt dit nadelig uit. De huidige regeling van de eigen bijdragen is immers niet afhankelijk van het inkomen. Diverse politieke partijen willen toe naar een regeling die meer van het inkomen afhangt of zelfs toe naar het afschaffen van de eigen bijdragen. Het totaal afschaffen zou een kostenpost opleveren van zo’n drie miljard euro. Dat is veel geld. Mogelijk is dat op korte termijn ook teveel gevraagd. Maar wat mij betreft moet het huidige systeem op de helling. Het voelt niet eerlijk als je vanwege een chronische ziekte onvermijdelijke kosten hebt die veel mensen niet hoeven te maken. Er gaat van het systeem de suggestie uit, dat je als burger niet ‘zomaar’ naar de dokter of de apotheek moet lopen. Die suggestie is bij mensen met een chronische ziekte niet terecht en zelfs kwetsend.

Het lijkt me een uitdaging om in de komende regeerperiode tot een eerlijker systeem te komen dat mensen niet langer ontmoedigt een beroep te doen op voor hen noodzakelijke zorg.