Kom, zal ik eens een politieke partij gaan oprichten? Dat schijnt nu mode te zijn. De een na de ander meldt zich. Als je als advocaat, ondernemer of journalist niet meer voldoende aan de weg timmert,  kun je nog altijd je ego op het Haagse pluche proberen te strelen. Niet voor jezelf natuurlijk, maar voor het volk! Voor Nederland. Voor nieuwe wegen. Voor elke dag een referendum. Voor meer of minder zwarte Pieten.
Ene meneer Plasman belooft zelfs dat hij, eenmaal gekozen, niets voor de kiezers zal doen, behalve dan niet stemmen. Een groot voordeel voor hem is natuurlijk, dat hij nooit meer een stuk hoeft te lezen. Als advocaat kwam hij daar toch niet altijd onderuit.

Ja, wat voor partij zou ik moeten oprichten? Een partij voor mensen met een handicap! Er mogen dan natuurlijk ook mantelzorgers bij. Dan kom je wel op zo’n drie miljoen mensen.  Ik ga dan ook voor tenminste vijftien zetels, wat zeg ik, we deinzen er niet voor terug de premier te leveren. Dan eerst wel even dat torentje aanpassen natuurlijk.

Een naam voor onze nieuwe partij hebben we al, de Toegankelijke Partij, oftewel de TP. We spreken dat uit als Teepee. Onze leus is, ‘bij de TP tel je voor twee!’

De TP zet toegankelijkheid natuurlijk bovenaan de agenda. Mensen moeten mee kunnen doen.  Er worden straks alleen nog maar huizen en gebouwen gebouwd die voor iedereen toegankelijk zijn, alleen nog bussen en treinen gemaakt,  waarin iedereen mee kan reizen. Binnenkort komt ons programma uit en dan wordt ook onze kandidatenlijst bekend gemaakt. De TP zal een verschuiving in het politieke landschap teweegbrengen. Tevreden met mijn geweldige idee val ik in een diepe slaap.

Na een nachtje slapen, denk ik er toch heel anders over. We gaan geen aparte partij oprichten. Mensen met een beperking willen gewoon meedoen en verwachten een inzet van alle politieke partijen. De politiek moet mensen serieus nemen en ook zichzelf serieus nemen. Politiek moet niet de speelbal worden van avonturiers en baantjesjagers. Democratie is gebaat bij kennis en bij integriteit, niet bij eendagsvliegen. Jan Terlouw had onlangs een indrukwekkende bijdrage hierover.  Het gaat om vertrouwen,  het gaat ook om het behoud van onze aarde en de kwaliteit van het leven. Er waren vroeger en er zijn ook nu integere en hardwerkende politici. Ik heb er diverse leren kennen.

In het verleden en ook nu zijn er daarnaast praatjesmakers en charlatans. Vaak beweren juist zij de wijsheid in pacht te hebben. Vaak krijgen zij ook veel aandacht en zo niet,  dan vragen ze die wel.

Wat mij betreft gaan mensen met een beperking niet voor een eigen toegankelijke partij. We mogen van de bestaande partijen verwachten, dat zij met hun programma en de kwaliteit van hun kandidaten onze belangen goed behartigen. Niet als eendagsvlieg, maar dag in, dag uit,  jaar in,  jaar uit.  Aan zo’n partij en zo’n politicus ga ik mijn stem geven.