Boudewijn Buch, Leeg en kaal

Boudewijn Buch was een obsessieve reiziger en verzamelaar van boeken. Bij zijn dood in 2002 bezat hij in zijn Amsterdamse grachtenpand zo’ n 100.000 boeken, waaronder veel zeldzame uitgaven die hij in antiquariaten over de hele wereld verspreid opdook. Hij maakte jarenlang televisieprogramma’s over zijn reizen en zijn fascinaties. Buch was enthousiast, maar hij kon ook fabuleren als geen ander. Nu ik dit boék heb herlezen, merk ik dat zijn schrijfstijl nogal van dik hout zaagt men planken is, veel grote woorden, wat bombastisch taalgebruik. Waarschijnlijk in haast geschreven. Hij moest natuurlijk ook veel geld verdienen om zijn dure levensstijl te kunnen volhouden. Dit boek is het vijfde deel van de boeken over ver weg gelegen eilanden. Hij volgt de sporen van Columbus die ‘Amerika heeft ontdekt’, een term die uitgaat van westers superioriteitsgevoel want er leefden allang Indianen. Hij beschrijft ook het Niue eiland in de stille Zuidzee, dat tot Nieuw Zeeland behoort en dat geleidelijk aan steeds verder ontvolkt. Als je op die naam googelt zie je dat Buch als enige over dat eiland heeft gepubliceerd. Dat is in ieder geval een verdienste. Ook schrijft hij over de jong gestorven Engelse dichter Rupert Brooke waarnaar hij een uitgebreide speurtocht heeft gedaan. Waarom hij dat deed, vraagt hij zich af. Het is een drijfveer sterker dan hij zelf. Zijn manische manier van leven en werken werd afgebroken toen hij op bijna 54 jarige leeftijd overleed. Ondanks zijn vele verzinsels over zijn levensloop, heb ik wel een zwak voor de man. Hij weet zijn fascinatie over te brengen. In zijn tv programma’s was hij daarin echt indrukwekkend.