29 mei 2017 |

Ik sta op het bovenste dek van het grote schip, met duizenden passagiers. We verlaten Southampton. De meeuwen vliegen mee, het grauwwitte zeeschuim kolkt rond de boot. Ik ben met mijn gedachten bij dat andere schip, dat ruim honderd jaar geleden uit deze haven vertrok. Volgens de eigenaren niet kapot te krijgen; het hoefde daarom ook niet te worden beveiligd. Goede kijkers ontbraken, het radarwaarschuwingssysteem werkte niet. De bemanning van een nabij schip waarschuwde ook niet voor de ijsschots. ‘Dop je eigen bonen maar.’
De Titanic verging, velen stierven, maar ook velen konden het navertellen, bijvoorbeeld een jong meisje als oude vrouw, nog tachtig jaar na dato.
De zee kan onschuldig zijn, maar zich ook tot een inhalig monster ontpoppen.

zie ook: https://120w.nl/2017/cruiseboot/