De oude Grieken zagen vier elementen in de natuur: aarde, water, lucht en vuur. Harry Mulisch verwerkte deze in de korte roman ‘ de elementen’ die je meeneemt op een vakantie naar het Griekse eiland Kreta. Het boek verscheen in 1988. Uniek is de wijze waarop Mulisch de lezer als een personage het verhaal binnensleept. Je krijgt de gedaante van een veertigjarige man, getrouwd en met twee kinderen, werkend in de reclamewereld met een hang naar glitter en glamour en de Beau monde van de internationale jetset waar je nooit echt toe zal behoren. Het verhaal begint heel aards, het huwelijk is niet al te best, de kinderen lopen te klieren. Dit eerste deel neemt al ruim de helft van het boek in beslag. Dan volgen het water, de lucht en het vuur om te eindigen in de quintessence waarin Mulisch als de grote regisseur de lezer, nadat hij bijna ten onder ging, ruimhartig weer aan zichzelf teruggeeft. Het boek kun je gezien de thematiek van de eindigheid en de oneindigheid van het leven zien als een voorstudie voor ‘de ontdekking van de hemel’ dat enige jaren later zou uitkomen, in 1992. Mulisch heeft het zelfs over een komend meesterwerk met de voor hem kenmerkende ‘bescheidenheid’. Het boek heeft het karakter van een roman, maar er wordt ook nogal in gefilosofeerd. Bij Mulisch weet ik nooit precies wat authentieke wijsheid is en wat intellectuele kitsch. Want een poseur was hij zeker ook. Maar eerlijk is eerlijk, ook een boeiend schrijver!

zie ook: https://www.goodreads.com/review/show/678408582