Eigen waarde

‘Gelukkig was hij vaak op reis, anders had ik het geen achttien jaar uitgehouden’.  De vrouw aan het tafeltje naast mij zei dat tegen haar vriendin. Ze was zo tegen de zeventig en ze had een gerimpeld gezicht. Ze keek niet terug op een gelukkig huwelijksleven, zo veel was me wel duidelijk. Toch had ze met die man kinderen gekregen, bleek me uit een volgende opmerking. Ik was wel een beetje geschokt door het kennelijke gebrek aan wederzijdse liefde . Daardoor kunnen mensen verzuurd raken.  Aan de ene kant is er misschien een vorm van moed voor nodig om negatieve gevoelens zo uit te spreken, maar tegelijk voel je de kilte en de eigen onvrede met het leven zoals je dat hebt geleefd. Juist als je ouder wordt, krijg je vaak de emotionele rekeningen uit je verleden voor de kiezen, maar je weet dan ook dat je het niet over kunt doen. Je leeft immers maar een keer en je hebt geen reserveleven.  Wat je aan anderen ook zou kunnen verwijten, in de spiegel zie je uiteindelijk alleen jezelf. Daarom is het mooiste dat je tegen jezelf kunt zeggen, ik ben een mens van waarde, ook al heb ik mijn eigen aard. Ieder heeft recht op zijn of haar eigen aard, hoe eigenaardig sommigen die ook mogen vinden. Als je  dat voor jezelf kunt vasthouden en voor een ander kunt opbrengen, wordt je verleden niet alleen een koffer met ballast, maar ook een schatkamer vol herinneringen en indrukken.  Je hoort dan liever zeggen, gelukkig kon ik aan mezelf toekomen, in plaats van me te verliezen in een ander.

© José van Rosmalen,