Rotterdam is een stad waar mensen wonen, werken, reizen, winkelen, sporten en zich ontspannen. Door al die activiteiten van die honderdduizenden mensen leeft de stad.  We vinden het gewoon dat mensen mee kunnen doen aan  allerlei maatschappelijke activiteiten.  Dat geldt voor jong en oud, man en  vrouw, mensen van allerlei pluimage. Ieder mens wil graag ergens bij kunnen horen, ieder mens wil ook zijn steentje aan de samenleving bijdragen.

Dat geldt natuurlijk ook voor mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking. Mensen die een rolstoel gebruiken, slecht ter been zijn, niet of niet goed kunnen zien of horen of een niet direct zichtbare handicap hebben. Het gaat alleen al voor de stad Rotterdam om zo’n 90.000 mensen.

De Vereniging van Gehandicaptenorganisaties Rotterdam, kortweg de VGR, treedt al sinds 1975 op als pleitbezorger van de maatschappelijke deelname van mensen met een beperking. Een belangrijke voorwaarde hiertoe is dat gebouwen, voorzieningen, het openbaar vervoer en straten en stoepen goed toegankelijk en bruikbaar zijn. Je moet bijvoorbeeld niet alleen een restaurant binnen kunnen komen, je moet er ook van een toilet gebruik kunnen maken.

In april 2013 organiseerde de VGR in Ahoy een grote bijeenkomst over het onderwerp toegankelijkheid. De VGR bracht die dag ook een DVD uit onder de titel  ‘zo gewoon’. In deze dvd wordt aandacht besteed aan wonen, werken, vervoer, buitenruimte, zorg en welzijn, sport en vrije tijd en veiligheid. Voor mijzelf was deze bijeenkomst ook een feest van herkenning omdat ik bijna vijftien jaar bij de VGR heb gewerkt en daar ook veel actieve vrijwilligers heb leren kennen. Sommigen van hen zijn al tientallen jaren actief. Hun kennis en ervaring is belangrijk voor het beleid van de gemeente,  voor de RET, voor deelgemeenten , voor beheerders van gebouwen etc. Zo wordt bijvoorbeeld het nu nog onoverzichtelijke Marconiplein vriendelijker voor voetgangers gemaakt. Door gebruik te maken van ervaringskennis van mensen met een beperking komt er een beter plan tot stand. In het algemeen geldt dat je het beste in een vroeg stadium deze adviezen kunt inwinnen. Achteraf aanpassen pakt meestal duurder uit. Voorbeelden daarvan zijn de Kunsthal met zijn irritante hellingbaan en het schouwburgplein met een gladde vloer, die vooral bij nat weer gevaarlijk is.

Gelukkig zijn er in de afgelopen tientallen jaren op het terrein van toegankelijkheid resultaten geboekt. De metro en de meeste trams zijn nu goed toegankelijk. Dat geldt ook voor veel openbare gebouwen. Stoepen in Rotterdam hebben overal op- en afritten. Toch is er ook nog een lange weg te gaan. Mensen met een handicap zitten vaker dan anderen werkloos thuis en ze hebben mede daardoor vaak ook minder financiële armslag. Als ze aan het werk gaan, blijken zij vaak zeer gemotiveerde werknemers.

Het is zo gewoon dat mensen met een beperking net zo goed hun steentje bijdragen als alle anderen.  Toch moet het nog wel onder de aandacht worden gebracht. De gespreksleider  van de bijeenkomst, Marc de Hond, noemde zichzelf als voorbeeld. Toen hij nog geen dwarslaesie had, hield hij kantoor op een bovenverdieping zonder lift. Hij stond er toen niet bij stil dat sommige mensen daar geen gebruik van kunnen maken. Nu hij zelf van een rolstoel gebruik maakt beseft hij dat je moet opkomen voor toegankelijke werkplekken. Hij en veel andere mensen met een beperking weten van die beperking ook weer hun kracht te maken.

Op de website van de VGR zijn alle filmpjes op de dvd, direct te zien. Ik vond het inspirerend ernaar te kijken. Ik beveel ze dan ook van harte aan. Een toegankelijk Rotterdam is immers heel gewoon!

 http://www.vgr-rotterdam.nl/

 .