Jezelf tegenkomen

Het lopen gaat me steeds slechter af. Binnenshuis loop ik nog wel zonder stok, maar buitenshuis vooral met behulp van de loopfiets, dus eigenlijk meer steppend dan lopend. Ik word daardoor meer afhankelijk, omdat ik die loopfiets bijvoorbeeld niet zelfstandig een trein in kan tillen. Buiten lopen met de loopkruk durf ik ook niet goed meer, omdat ik een aantal keren lelijk ben gevallen. Ik moet dus de loopfiets koesteren als een voor mij noodzakelijk hulpmiddel. Je ziet ze niet veel in het straatbeeld, dus ik krijg er regelmatig opmerkingen over, soms ook heel geestige. Laatst begon een ongeveer driejarig jongetje hard te lachen omdat hij een grote meneer op een ‘speelgoedfiets’ zag.

Enige maanden geleden is mijn manier van lopen uitgebreid gefilmd en geanalyseerd. Enkele dagen geleden zag ik de beelden en heb ik deze besproken met mijn revalidatiearts. Ik vond het wel confronterend om mezelf te zien lopen, eerst met schoenen aan, daarna op blote voeten, tussen twee steunbalken. Op blote voeten neem ik heel kleine stappen, niet meer dan dertig centimeter. Met schoenen aan zijn de stappen veel groter. Omdat ik bij de opname een korte broek droeg kon ik ook mijn benen goed zien. Die zijn erg dun, eigenlijk leken ze dunner dan wanneer ik zelf gewoon naar mijn benen kijk. Als ik met schoenen aan en met behulp van een kruk loop, gebruik ik de kruk links en maak ik met de rechterhand bewegingen om mijn evenwicht te handhaven. Daardoor loop ik nogal zwaaiend. Ik moet voortdurend evenwicht zoeken.

Vooral op blote voeten gebruik ik meer de zijkant dan de onderkant van mijn voeten. Zonder steun kan ik op blote voeten de laatste jaren niet meer lopen. Thuis schiet ik binnenschoenen aan als ik bijvoorbeeld ’s nachts naar het toilet moet.

Ik zag mezelf nu lopen door de ogen van een ander en dat is een rare gewaarwording. Mijn spierziekte, HMSN, zorgt voor verzwakte onderbenen en handen, maar ook steeds meer voor zwakke bovenbenen. Met therapie valt hier niet veel aan te doen. Wel is het nuttig om overgewicht tegen te gaan en te zorgen voor voldoende beweging.  De schoenen die ik nu draag geven aan de achterkant steun, maar ik blijf steeds lang op de hakken staan en val dan als het ware naar voren. Dat is een belasting voor de knieën en de bovenbenen. Misschien zou een schoen die meer aan de voorkant steun biedt beter zijn. Alleen is het wel de vraag of ik nog een andere manier van lopen kan aanleren.  Over die vraag moet ik nu nadenken en het mogelijk ook gaan uitproberen. Zou ik ooit nog een ’blade runner’ worden?

 © José van Rosmalen, 2013