Dit boekenweekgeschenk uit 1978. bevat zeven verhalen van Marnix Gijsen, steeds vanuit een naamloze ik-figuur geschreven. Het gaat dus om sterk autobiografische verhalen. Toen Gijsen, pseudoniem voor Albert-Jan Goris deze verhalen schreef was hij al ver in de zeventig. Hij is geboren in 1899, het laatste jaar van de negentiende eeuw. De uitdrukking ‘overkomst dringend gewenst’ werd vroeger gebruikt in radioberichten om verwanten van ernstig zieken of overledenen op te roepen naar huis terug te keren vanuit hun vaak onbekende vakantiebestemming. Dat alles lang voordat internet was uitgevonden. De verhalen zijn onderhoudend geschreven, met een wat cynische ondertoon. Misschien juist daardoor weten ze me als lezer niet echt te raken, al valt er voldoende leed in de verhalen te bespeuren, zoals een gezin dat verongelukt of een man die 57 fracturen krijgt en als een mummie in een ziekenhuisbed ligt. Het is volgens mij zeker niet het beste werk van Gijsen, die vlak na de oorlog veel romans uitbracht, die in mijn middelbare schooltijd, begin jaren zestig, veel werden gelezen. In 1964 bezocht ik in Utrecht een lezing die hij gaf, hij was toen 65, ik zeventien. Hij vertelde over zijn werk in de VS en over zijn ervaring in het leger en hoe hij zich toelegde op het schrijverschap. Van katholieke jongeman tot agnost. In die tijd las ik diverse boeken van hem.