De klokken beieren, de bomen krijgen  blad

ik zie het gezeefde licht weer door de takken schijnen

ineens wil  ik  nu weg uit de drukke stad

in een boot tussen het rivierriet verdwijnen.

Met Pasen koesteren we die hemelse stilte

het is voor mij niet het feest van het Kruis

Wij ontdoen nu onze harten van kilte

geen woorden van haat, geen stem voor ‘t gespuis

Geen tijd meer voor de waan die ons griefde

met onze handen koesteren we elkaar

in deze nieuwe lente is er weer de liefde

de kracht daarvan maakt ons onscheidbaar.

© José van Rosmalen, 2014