Ruim twintig jaar geleden bezocht ik op de Erasmusuniversiteit een congres over Medische Ethiek. De vice-voorzitter van de Gezondsheidsraad hield daar een inleiding over de mogelijkheden en grenzen van de medische kennis. Ze maakte indruk op mij door haar heldere betoog en duidelijke stellingname. Niet alles wat mogelijk is moet in de praktijk ook gebeuren. Mensen hebben recht op privacy, zeker als het gaat om hun medische gegevens. Een werkgever heeft bijvoorbeeld niet het recht om bij een sollicitant na te gaan of hij of zij een genetische afwijking heeft.

De vrouw die zo’n indruk maakte was Els Borst, die toen nog niet in de politiek actief was. Pas later kwam ze als een dokter in de politiek en ze is daar haar vakgebied trouw gebleven. Nooit is zij een politica geworden in de minder vlijende betekenis van het woord, nooit ging het haar om handigheid met woorden, nooit om het politieke spel als zodanig. Toch of misschien juist daarom heeft ze in de Nederlandse politiek een belangrijke rol gespeeld. Acht jaar was ze minister van Volksgezondheid en werd ze als senior politica binnen en buiten haar partij gerespecteerd. Ze was een laatbloeier, pas na haar zestigste werd ze minister en nog later vicepremier; enkele jaren geleden werd ze benoemd tot minister van Staat. Marga Klompé en zij zijn tot nog toe de enige twee Nederlandse vrouwen die deze eervolle benoeming hebben gekregen.

Een andere belangrijke onderscheiding die zij kreeg was de Aletta Jacobsprijs die elke twee jaar door de Groningse universiteit wordt toegekend aan een vrouw met een wetenschappelijke opleiding die een voorbeeldfunctie voor andere vrouwen heeft vervuld. Aletta Jacobs was de eerste vrouwelijke student en later de eerste vrouwelijke arts in Nederland. Zij pleitte zo’n honderd jaar geleden met succes voor het invoeren van het kiesrecht voor vrouwen.

Els Borst heeft als minister belangrijke stappen gezet door de vernieuwing van de euthanasiewetgeving en door de invoering van de donorregistratie. Ik denk met respect aan haar inzet, haar evenwichtigheid en haar betrokkenheid.

Ik ben geschokt door haar overlijden, zeker nu duidelijk is geworden dat zij geen natuurlijke dood stierf. Haar laatste momenten moeten heel naar geweest zijn.

Zij laat een gevoel van gemis achter, maar ze blijft een inspirerend voorbeeld.

© José van Rosmalen, 2014

zie ook: http://www.wij-rotterdam.nl/een-dokter-de-politiek/